**آزاده سر افراز حجت الاسلام سيد حسن ميرسيّد

***نسيم معرفت***

به نام خدا

خاطرات حجت الاسلام سيد حسن ميرسيد از دوران اسارتش در زمان ايام جنگ تحميلي
**خاطرات حجت الاسلام سيدحسن ميرسيدازدوران اسارتش+نسيم معرفت

در شرايطي که ترس و وحشت و نا اميدي بر همه جا سايه انداخته بود ، فکر کردم تنها چيزي که مي تواند اين بحران را کنترل کند و ما را نجات دهد قرآن و اهل بيت (عَلَيهِمُ السَّلامُ ) است  لذا نشستم وسط آسايشگاه و به بچه ها گفتم : مي خواهم مطلب مهمي برايتان بگويم . همه جمع شدند و گوش دادند . صحبتم را با اين حديث شروع کردم :

قال رسول الله (صَلَّي اللهُ عَلَيهِ وَآلهِ وَسَلَّمَ) : إِنَّ الْبَلَاءَ لِلظَّالِمِ أَدَبٌ وَ لِلْمُؤْمِنِ امْتِحَانٌ وَ لِلْأَنْبِيَاءِ دَرَجَةٌ وَ لِلْأَوْلِيَاءِ کَرَامَةٌ   (بحارالانوارج64ص235 - بحار الأنوار، ج 75، ص 127، ح 9 .)

  
**[حضرت اميرالمؤمنين  علي(عَلَيهِ السَّلامُ )   فرمود  : إِنَّ الْبَلَاءَ لِلظَّالِمِ أَدَبٌ وَ لِلْمُؤْمِنِ امْتِحَانٌ وَ لِلْأَنْبِيَاءِ دَرَجَةٌ وَ لِلْأَوْلِيَاءِ کَرَامَةٌ . مصايب و مشکلات براي ستمگران و طغيانگران تأديب و تنبيه وعذاب و براي مؤمنين آزمايش و امتحان و براي پيامبران  (عَلَيهِمُ السَّلامُ )  ترفيع درجه و براي اولياء کرامت و منزلت مي باشد . (بحار الأنوار،چاپ بيروت،ج 78، ص 198 - جامع الأخبار للشيخ السبزواري ص310 - بحارالأنوار ج 67 ص 235 حديث 54 -بحار الأنوار، ج 75، ص 127، ح 9  -  بحار ج 54 ص235 حديث 67 .  تفسير مجمع البيان با ترجمة علي كرمي، ج 13.)]

سپس کمي پيرامون اين حديث صحبت کردم بخصوص جمله اول را خيلي پروراندم . گفتم شايد به خاطر ظلم هايي که به والدين ،خواهر ، برادر ، و دوستان مان کرده ايم ، الان خدا با لطفش ما را ادب مي کند . اسارت ما خالي از اين چهار حالت نيست.  بنده در باره خودم فکر مي کنم من از قسم اول هستم  پس اسارت براي امثال من بهترين دانشگاه و جاي پاک شدن است . بايد اين بلاها را بچشيم تا ادب شويم .

اين مطالبي که پيرامون حديث گفتم چنان مؤثّر افتاد که همان لحظه تقويت روحيه ها حس مي شد . واقعا آرامش محسوسي به همه دست داد و بچه ها راحت شدند . باور نمي کردم يک حديث اين چنين تأثيرگذار باشد. بخصوص که خودم هم ترس و اضطراب داشتم . اما اين روايت مرا هم آرام کرد . اين امر باعث شد از آن به بعد در وقت آزاد باش براي تقويت فکر و روحيه بچه ها هر روز يک حديث بگويم تا حفظ کنند و هم مايه آرامش شان شود  اما چون تجمع ممنوع بود در حين قدم زدن براي دونفر حديث را مي گفتم و آنها حفظ مي کردند سپس هر کدام از ما سه نفر همين حديث را براي دو نفر ديگر مي گفتيم  و به اين ترتيب ظرف مدت کوتاهي تمام اردوگاه با حديثي از اهل بيت (عَلَيهِمُ السَّلامُ ) آشنا مي شدند .

يکي از کارهايي که اوايل طلبگي کرده بودم  حفظ خطبه متقين بود . اين خطبه در اسارت خيلي به دردم خورد چون تا مدت ها هر روز يک جمله آن را براي بچه ها مي گفتم . بچه ها مشتاق بودند که بيشتر بشنوند ولي من قبول نمي کردم زيرا بايد در دراز مدت برايشان حديث مي گفتم  و چون تنها منبعي که داشتم محفوظاتم بود نمي توانستم داشته هايم را به سرعت خرج کنم  ضمن اينکه با اين روش هم بچه ها سرگرم بودند و هم مطلب برايشان عادي نمي شد . فايده ديگر اين کار اين بود که بچه ها حديث را فقط حفظ نمي کردند بلکه آن را در جانشان مي نشاندند . گاهي هم از کلمات قصار حضرت علي (عَلَيهِ السَّلامُ )  حديثي نقل مي کردم .

در بغداد ما را به وزارت دفاع بردند . در وزارت دفاع ، تعداد زيادي را در يک اتاق سه در چهار قرار دادند . چنان جمعيت فشرده بود که جايي براي نشستن نبود . همه ايستاده بوديم . از غذا و آب هم خبري نبود . به قدري محيط کثيف بود که به آن مرغداري مي گفتيم . فشارهاي روحي زياد بود  چون هر افسري مي آمد ، خشم و غيظش را روي ما خالي مي کرد . از طرفي اسارت با روحيه بسيجي سازگاري نداشت . تا ديروز همه ما مسلّح بوديم ولي امروز اسير همان دشمني هستيم که با او در نبرد بوديم . ضمن اينکه نه تنها هيچ کاري نمي توانستيم بکنيم بلکه بايد در بازجويي ها سرمان پايين باشد ، در چشم او نگاه نکنيم و جواب ها جوري باشد که او مي خواهد و گرنه به شديد ترين وجه ممکن شکنجه مي شديم . به همين جهت غالب بچه ها که از بازجويي برمي گشتند لت وپار و خونين بودند . اين فضاي سرد و کُشنده تا آينده اي نامعلوم ادامه داشت و در نتيجه گذر زمان را کُند و دلهره را زياد مي کرد .

عراقي ها به دو علت با ما حرف نمي زدند : يکي اينکه ما زبان همديگر را نمي دانستيم و دوم اينکه به صراحت مي گفتند : نَحنُ الأَميرُ وَ اَنتُم اَسير .  البته ساختار وجودي خشن و پر از کينه آنها جايي براي مُرُوّت ، دلسوزي ، و محبت باقي نگذاشته بود چرا که نسبت به خودشان هم چه بسا بدتر و غليظ تر رفتار مي کردند . فرماندهان عراقي هميشه چوب خاصي را همراه خود داشتند و از اين چوب که حدود نيم متر طول داشت هنگام خشم و غضب استفاده مي کردند . در اين حالت آنقدر به سر و صورت اسير مي زدند که چوب خرد و قطعه قطعه مي شد . اين شرايط و اين صحنه ها براي يک بسيجي بسيار دردناک و زجرآور است . ما هنوز نمي توانستيم باور کنيم که اسير هستيم . از طرفي هم اکثر بچه ها با بدن مجروح اسير شده بودند و اين حالت ، روح و روان را در فشار بيشتري قرار مي داد . شرايط هم اصلا قابل پيش بيني نبود و بعيد نبود که دشمن هر عملي را مرتکب شود. از اين رو رعب و وحشت بر زندان ها سايه انداخته بود .

اردوگاه يعني مجموعه اي از جوانِ پرانرژي و بيکار که به شدت نگران آينده است و نمي داند چه خواهد شد و چه سرنوشتي در انتظار اوست . از طرفي هيچ امکاناتي هم ندارد و همه چيز حتي يک تکه کاغذ هم ممنوع است . طبيعي است که در اين مجموعه ،  استرس و اضطراب و نگراني ها به شدت افزايش مي يابد .  برخورد عراقي ها هميشه يکسان نبود . گاهي ما را آزاد مي گذاشتند. مثلا با اينکه صداي دعاي کميل ما را مي شنيدند ولي عکس العملي نشان نمي دادند. چون احساس مي کردند اگر بيشتر فشار بياورند ممکن است بچه ها دست به شورش بزنند. آن وقت براي خودشان هم بد مي شد چون مسؤلين بالاتر ، آنها را مؤاخذه مي کردند که چرا اردوگاه شلوغ شده است ؟ گاهي تغيير فرمانده باعث مي شد که مدتي از ما غافل شوند اما بيشتر اوقات مثل گرگ به جان ما مي افتادند . مثل زمان انجام عمليات ها يا وقتي که مشکلاتي بين خودشان پيش مي آمد يا حتي اگر مسائل خانوادگي داشتند ،  در اين مواقع عُقده ها يشان را سر ما خالي مي کردند . ضمن اينکه روحيات فردي آنها هم متفاوت بود . بعضي  خشن و بعضي قسيُّ القلب بودند .  مثلا يک نفر از مسؤلين عراقي به نام ناظم  حافظه بسيار قوي داشت . او ظرف يک هفته نام تمام بچه هاي اردوگاه را حفظ کرد . وي دستور داد همه بايد هفته اي دوبار ريش شان را مثل سيّد الرئيس بتراشند به گونه اي که نه پايين تر باشد ونه بالاتر . بچه ها خيلي او را نفرين مي کردند و مي گفتند : خدايا مرگ ناظم را برسان . تا اينکه نفرين بچه ها گرفت . يک روز گفتند  ناظم را با کتک بردند . علتش هم اين بود که پليورهايي براي اُسراء آورده بودند که بسيار شيک و عالي بود . ناظم چند تا از اين ها را برداشته بود که جريان لَو رفت و باعث شد او را از اردوگاه ببرند .

از بصره ما را با اتوبوس به سمت بغداد حرکت دادند . در هر اتوبوس ده ، دوازده اسير و تعدادي نيروي مسلّح بودند . نزديک غروب رسيديم بغداد . در تمام شهر صداي موسيقي و مارش نظامي پخش مي شد . پس از ورود به شهر ابتدا ما را در چندين خيابان چرخاندند . سر تمام چهار راه ها ، خيابان ها و ميادين پر از جمعيتي بود که هلهله کنان دست مي زدند و شادي مي کردند . عکس هاي کوچک و بزرگ صدام  در و ديوار شهر را پر کرده بود . وقتي به مردم نزديک مي شديم سنگ و ميوه هاي گنديده را به سوي ما پرتاپ مي کردند . تعدادي هم از شدت شادي گوشه و کنار خيابان مي رقصيدند . انگار شرايط ، شرايط ورود کاروان اسراي کربلا به شام به قافله سالاري حضرت زينب کبراي( سلام الله عليها) بود . کِل کشيدن هاي زنان بغداد ، سختي آنچه را بر بي بي زينب( سلام الله عليها) گذشته بود در ذهن مان تداعي مي کرد . در ميان اين همه هياهو و جشن و پايکوبي معناي روضه اسارت آل الله را بيشتر مي فهميدم . با عبور از چندين خيابان وارد وزارت دفاع شديم . در وزارت دفاع دوشب بيشتر نمانديم اما اين دوشب خيلي به ما سخت گذشت .

فرزند شهيد مفتح در جبهه روي جيب من با ماژيک نوشت :  اعزامي از حوزه علميه مبارکه قم . هنگام اسارت ، همين لباس را پوشيده بودم . در بصره که بوديم بچه ها اصرار داشتند که نماز جماعت بخوانيم . بعضي هم سؤالات شرعي که برايشان پيش مي آمد از بنده  مي پرسيدند . در اين فاصله يک سرباز عراقي مرا صدا زد و گفت :  اَنتَ مُرشِد ؟  گفتم :  لا  ( نه) .  گفت : تو خيلي با اينها صحبت مي کني . معلوم است که از حوزه قم هستي .  گفتم از کجا مي گويي ؟ با اشاره به لباسم گفت :  اينجا نوشته  .  گفتم هر کس  قم بود که مُلّا نيست . من احساس کردم او آدم خوبي است و مي خواهد به من کمک کند . وقتي رفت ، خواستم جيب را بکَنم  اما سربازان عراقي آمدند و مرا براي بازجويي بردند . چون دستم مجروح بود و به گردنم آويزان کرده بودم  ، آن را جوري روي جيبم گذاشتم که نوشته آن معلوم نباشد . ضمن آنکه با آه و ناله وانمود مي کردم که اگر به دستم اشاره اي شود قطع خواهد شد . از طرفي هر کس را از بازجويي بر مي گرداندند به قدري کتک خورده بود که جاي سالم نداشت . در اين شرايط ، با هول و اضطراب براي بازجويي رفتم . وقت وارد اتاق شدم ديدم چند نفر نشسته اند و مترجم ايراني از عرب هاي منافق هم آنجا است . تا وارد شدم اول سلام کردم . هر چند آنها جواب ندادند اما گمان مي کنم بي تأثير نبود . من هم سرم را پايين انداختم و نشستم .

عراقي شروع به سؤال کرد . من هم تصميم گرفتم مطالب عادي را درست جواب بدهم . اسم و مشخصات و گردان و ... را درست جواب دادم . پرسيد :  در کدام جبهه بودي ؟  گفتم : شلمچه . پرسيد :  چقدر هواپيماهاي ما مي آمدند؟ گفتم : زياد . پرسيد :  بمب هم ريختند ؟  گفتم : بله . خيلي زياد . وقتي بمباران مي کردند تمام نيروهاي ايراني فرار مي کردند و به سنگرهايشان مي رفتند . اين را در حالي گفتم که هواپيماهاي عراقي بمب هايشان را در بيابان مي ريختند . پرسيد : چقدر از نيروهاي شما کشته مي شدند ؟ گفتم : خيلي زياد . مگر بمب غير از کشتن کار ديگري هم مي کند ؟  وقتي مي گفتم نيروهاي ما کشته مي شدند ، عراقي ها حساسيتي نداشتند  اما بچه ها که مي گفتند : نيروهاي ما شهيد شدند ، کتک مفصلي مي خوردند .

عراقي اسم فرمانده ما را پرسيد . گفتم : فکر کنم کشته شد و اسم يکي از شهداء را گفتم  در حالي که فرمانده ما (از ميدان جنگ) عقب رفته بود .  خلاصه من در پاسخ به سؤالاتش تناقض نگفتم و عبارت هايي به کار بردم که حساسيت ايجاد نکند . براي همين بدون کتک خوردن از اين مرحله به سلامت گذشتم . ضمن اينکه قبل از اعزام سر و صورتم را اصلاح کرده بودم . اما بعضي که ريش بلندي داشتند کتک بيشتري مي خوردند . ...  ...  ...

به خاطر کمبود قرآن ما از يک قرآن سي جزء ، ده قرآن سه جزئي درست کرديم . چون بچه ها در ماه رمضان زياد ختم قرآن داشتند . بعضي ها تا ده بار قرآن را ختم مي کردند . در طول شبانه روز قرآن ها در نوبت بود . با اين روش افراد بيشتري مي توانستند از تلاوت قرآن کريم  بهره ببرند .  براي سالم ماندنِ قرآن ها ، آن ها را خيلي زيبا و تميز صحافي مي کرديم و جلد جديد براي آن ها درست مي کرديم و نايلون روي آن ها مي کشيديم چون استفاده از قرآن ها و دست به دست شدن آن ها به قدري زياد بود که برگ هاي آن فرسوده مي شد و از بين مي رفت . ما براي باز سازي آن ها  پلاستيک هاي گوشت منجمد را از آشپزخانه مي گرفتيم و با آبِ گرم مي شُستيم . سپس خشک و تميز مي کرديم و مثل سلفون ، ورق هايي را که از بين رفته بود داخل اين پلاستيک ها مي گذاشتيم و خيلي ظريف دور آن را مي دوختيم . کار صحافي و تعميرات از دو ماه مانده به ماه رمضان شروع مي شد تا بتوانيم قرآن ها را براي ماه رمضان آماده کنيم . 

ما چند جلد قرآن جيبيِ کوچک داشتيم که در اختيار کساني مي گذاشتيم که مي خواستند تمام قرآن را حفظ کنند . اينها بايد 24 ساعته با قرآن کار کنند  ولي چون محدود بود فقط شش ماه فرصت داشتند تا حافظ کل قرآن شوند .  پس از آن قرآن را مي گرفتيم و به فرد ديگري مي داديم . تعدادي از بچه ها در اين شش ماه حافظ کل قرآن شدند . حتي ما کساني را داشتيم( مثل قاسم صادقي)  که کمتر از شش ماه  قرآن را حفظ کردند .

زماني خيلي ترس و اضطراب داشتم . به همين خاطر فشار زيادي را تحمل مي کردم . يک بار که قرآن مي خواندم رسيدم به اين آيه : قُلْ مَنْ يَکْلَؤُکُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ مِنَ الرَّحْمنِ بَلْ هُمْ عَنْ ذِکْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ (سوره انبياء آيه 42 )

بگو چه کسي شما را در شب و روز از (مجازات) خداوندِ بخشنده نگاه مي دارد ؟ ولي آنان از ياد پروردگارشان روي مي گردانند . 

قرآني که در اختيار داشتيم با ترجمه الهي قمشه اي بود که در حاشيه هاي اطرافش مطالبي داشت . در حاشيه قرآن داستان ذُوالنُّون مصري را نوشته بود که در ساحل رود نيل قدم مي زد و مواجه با عقربي مي شود که با سرعت به سوي آب مي رود . ذُوالنُّون کنجکاو  مي شود و دنبال عقرب مي رود . ناگهان وزغي را مي بيند که به ساحل آمد و عقرب بر پشت او سوار شد و سپس وارد نيل شد . ذُوالنُّون هم با قايق او را دنبال مي کند . عقرب آن طرف رود وارد خشکي مي شود و به سرعت مي رود تا به جواني مست لايَعقَل مي رسد که ماري در آستانه وارد شدن به دهان اوست . عقرب روي سرِ مار مي رود و او را نيش مي زند و مار در جا کشته مي شود . ذُوالنُّون جوان را به هوش مي آورد و او را متنبه مي کند که ببين اين خدايي که نافرماني او را مي کني چگونه به فکر تو است و از تو مراقبت مي کند . اين آيه و توضيحات آن مرا خيلي آرام کرد . ديدم قرآن عجب الهامي مي کند .

تقريبا يک ماه از اسارت ما گذشته بود و من هر روز براي بچه ها حديثي مي خواندم  تا اينکه به شب نيمه شعبان رسيديم . آن شب در آسايشگاه بچه ها را جمع کردم تا به  مناسبت ميلاد امام زمان (عَجَّلَ اللهُ تَعالَي فَرَجَهُ الشَّريفَ) برايشان صحبت کنم . سخنم را با اين حديث امير المؤمنين  (عَلَيهِ السَّلامُ ) شروع کردم که مي فرمايد :  أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الْجِهَادَ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّهِ فَتَحَهُ اللَّهُ لِخَاصَّهِ أَوْلِيَائِهِ وَ هُوَ لِبَاسُ التَّقْوَى وَ دِرْعُ اللَّهِ الْحَصِينَهُ وَ جُنَّتُهُ الْوَثِيقَهُ فَمَنْ تَرَکَهُ رَغْبَهً عَنْهُ أَلْبَسَهُ اللَّهُ ثَوْبَ الذُّلِّ ... ( کافي ج 5 ص 4- نهج البلاغه خطبه 27 ) در ترجمه روايت با بيان اينکه ما نيز از خواص اولياي الهي هستيم وارد شرح و توضيح حديث شدم . همينطور که گرم توضيح دادن بودم  ناگهان ديدم مقابل من در حياط يک نفر مثل گربه چسبيده به پنجره و مرا نگاه مي کند . خيلي زود «محمودي» فرمانده اردوگاه را با سربازانش ايستاده بودند شناختم .  پنجره هم به خاطر گرمي هوا باز بود و او به راحتي حرف هاي مرا شنيد . چشم هايم به چشم هاي محمودي گره خورد اما او بدون اينکه حرفي بزند و يا عکس العملي نشان دهد رفت . در دلم گفتم : يا امام زمان خودت به خير بگذران .

فردا صبح بين الطُلوعين بچه ها بعد از نماز خوابيده بودند تا اول آفتاب براي آمار و بررسي( اُسراء ) در را باز کنند . ناگهان صداي شديد باز شدن درها را شنيدم . سربازان وقت و بي وقت که در را باز مي کردند با سر وصدا اين کار را مي کردند . چون ارشد آسايشگاه بودم سريع از جا بلند شدم که ببينم چه خبر شده که بي وقت در را باز مي کنند . ديدم عماد سرباز سياه چهره عراقي با اشاره به من گفت  بيا  . گفتم :  همه يا فقط من ؟  گفت  فقط تو . رفتم بيرون و او هم در را بست . وي در محوطه چند کابل را سبک و سنگين کرد و چند تا که خوش دست تر بودند را انتخاب کرد و مرا برد داخل دستشويي ها . ديدم آنجا چند سرباز ديگر هم  منتظر آمدن من هستند . مرا که ديدند گفتند : امروز سرت را مي بُريم . بعد هم مرا مثل گوسفند خواباندند و بدون اينکه حرفي بزنند شروع کردند به کابل زدن . همه با هم مي زدند . وقتي زير دست و پاي سربازان افتاده بودم و شلاق ها يکي پس از ديگري بر بدنم فرود مي آمد به ياد اين آيات افتادم :

و ما ادراک ما سقر لا تبقي و لاتذر لواحة للبشر عليها تسعة عشر ( سوره مُدَّثِّر آيه27 الي 30 )   اين اولين شکنجه اساسي و حسابي بود که در اسارت ديدم . وقتي خوب زدند و خسته شدند مرا به داخل آسايشگاه انداختند و رفتند . هنوز بچه ها خواب بودند . احساس سبکي و راحتي شيريني داشتم .  مثل اينکه از گناه پاک شده بودم .  از صداي باز و بسته شدن در چند نفر از بچه ها بيدار شده  و متوجه قضيه شدند . آن ها هم پس از آمارو بررسي ( اُسراء  توسط عراقي ها ) ماجراي شکنجه شدنم را  به بقيه گفتند . آن موقع بازتاب شکنجه ها محبوبيت و قهرمان شدن فرد نزد بچه ها بود .  من هم با توجه به اينکه ارشد آسايشگاه بودم و هم طلبه  بيشتر از قبل مورد توجه دوستان قرار گرفتم . بعد از اين واقعه عراقي ها مرا کاملا شناختند و زير نظر گرفتند .

 اوائل که وارد اردوگاه « عَنبَر» شديم همديگر را نمي شناختيم . هيج تجربه اي هم در باره اسارت نداشتيم . از اين رو نابساماني و آشفتگيِ آسايشگاه خيلي زياد بود . يک شب بلند شدم و گفتم : برادران گوش کنيد . همه را ساکت کردم و شروع به صحبت کردم . درباره سختي هاي صدر اسلام ، مقاومت و شکنجه شدن مسلمانان و اينکه براي پياده شدن احکام اسلام بايد هزينه داد و براي حفظ آن بايد زحمت بکشيم . در ادامه به دوستان توصيه کردم که همه بايد آماده باشيم و تحمل خودمان را بالا ببريم . نبايد دنبال اين باشيم که جنگ کي تمام مي شود . ما بايد براي يک شرايط سخت  و دراز مدت خودمان را آماده کنيم . سپس مصداق هايي از صدر اسلام مثل مشکلات ياسر ، سميه ، عمار و بلال بيان کردم و نيز از جايگاه يک رزمنده مسلمان و برادري و اُخُوّت و بازيابي روحيات معنوي در جبهه ها و نيز مهر و محبت بين خودمان مطالبي گفتم .

مسأله مقاومت بچه ها براي اين بود که اگر به حرف دشمن تسليم مي شدند ، او به همان مقدار راضي نمي شد بلکه مي خواست از اُسراء افرادي ضد جمهوري اسلامي بسازد تا به نظام و امام شان توهين کنند . از طرفي از صدام و حکومت بعثي تعريف و تمجيد کنند و بعد هم جذب سازمان منافقين شوند و بچه هاي حزب اللهي را لَو دهند و در اين مسير حتي دوستان خودشان را هم شکنجه کنند . پس براي مقابله با دشمن بايد حرکتي مي شد  و آن همين مقاومت هايي بود که در شرايط مختلف به شکل هاي متفاوتي از جمله صلوات فرستادن براي امام خميني « ره » انجام مي دادند .

سروان هادي افسر سياسي ارتش عراق براي جذب بچه ها به سازمان منافقين به اردوگاه ها مي رفت . او به ظاهر خيلي مؤدب و خوش برخورد بود . يک روز به اردوگاه ما آمد و با نرمي و آرامش گفت :  بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحيم ،  قال عَلِيّ ( کَرَّمَ اللهُ وَجهَهُ : خَيرُ الکَلامِ ما قَلَّ وَ دَلَّ  . يعني بهترين کلام آن است که کوتاه و گويا باشد .  بعد گفت :  شما ميهمان ما هستيد و صدام حسين سفارش شما را کرده است . من آمده ام تا صفحه جديدي برايتان باز کنم تا به شما خوش بگذرد و گذشته ها را فراموش کنيد . ما مي خواهيم با هم زندگي دوستانه اي داشته باشيم . سروان به سخنانش ادامه داد تا اينکه احساس کرد فضا خوب آماده شده است . سپس گفت :  البته ما قصد داريم به شما خدمت کنيم اما تمام گرفتاري ها و بدبختي هاي شما زير سرِ خميني است .  بچه ها به محض شنيدن نام امام با صداي بلند به طور خود جوش سه مرتبه صلوات فرستادند . سروان هادي از مترجم پرسيد : من که نام محمد (ص) را نبردم چرا صلوات فرستادند؟! مترجم گفت  اينها وقتي نام رهبرشان را مي شنوند سه بار صلوات مي فرستند . او با شنيدن اين جمله عصباني شد و بلافاصله پرونده اي را که مقابلش بود بست و چهره ديگرش را نشان داد . سپس باخشم و غضب گفت :  شما انسان نيستيد . مستحق خوبي نيستيد . لياقت خوبي نداريد . بايد چوب بالاي سرتان باشد و بعد هم رفت .

.....           .....  ادامه دارد ...  ....

**خاطرات حجت الاسلام سيدحسن ميرسيّد ازدوران اسارتش 

+سايت حکيم زين العابدين عسکري گيلاني

***************************

**حجت الاسلام و المسلمين سيدحسن ميرسيد

حجت الاسلام سيد حسن مير سيد متولد سال 1338 در شهر دامغان مي‌باشد. ايشان از آزادگان سرافراز جنگ تحميلي هست كه مدت 8 سال را در اسارت رژيم بعث عراق سپري نموده است .

**خاطرات آزاده سر افراز حجت الاسلام سيد حسن ميرسيد - وبسايت