***نسيم معرفت***

نوروز روز دعوت به توحيد است

يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ يَا مُدَبِّرَ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ يَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَالِ حَوِّلْ حَالَنَا إِلَي أَحْسَنِ الْحَالِ

نوروز فصل شکفتن و خارج شدن از خمودي و پژمردگي است … نوروز حرکت و جنبش و رستاخيز در طبيعت است…. نوروز يعني حيات دوباره و حرکت به سوي رشد و تعالي …نوروز يعني داشتن صفات و سجاياي عاليه انساني … نوروز روز خداشناسي و رسيدن به کمال مطلق است…

آفرينش همه تنبيه خداوند دل است

دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار

مُعَلَّي بن خُنَيس در روز نوروز به محضر امام صادق(ع) شرفياب مي‌شود حضرت از وي مي‌پرسد که امروز چه روزي است؟ ايشان مي‌گويد من شنيده‌ام ايرانيان اين روز را جشن گرفته و به هم تبريک مي‌گويند و هديه مي‌دهند، امام فرمودند: بله امروز نوروز است و نوروز از چيزهاي کُهَن است، نوروز روزي است که خداي تعالي با بندگان خود ميثاق بست و از آنها پيمان گرفت که غير از خدا را نپرستيده و براي او شريکي قائل نشوند، نوروز روزي است که خداي تعالي باد را آفريد . روزي است که خداي تعالي زمين را خلق کرد و باران را ايجاد کرد، روزي است که غدير در آن صورت گرفت، نوروز روزي است که قائم آل محمد(ع) در آن روز ظهور خواهد کرد و روزي است که ابراهيم بتهاي قومش را شکست، نوروز روزي است که پيغمبر(ص) امير المؤمنين(ع) را بر شانه هاي خود قرار دادند و در پشت بام کعبه هر بتي بود را بر زمين انداخته و آنها را خُرد کردند.

[ عَنْ مُعَلَّى بْنِ خُنَيسٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع يوْمَ النَّيرُوزِ فَقَالَ أَ تَعْرِفُ هَذَا الْيوْمَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاک هَذَا يوْمٌ تُعَظِّمُهُ الْعَجَمُ وَ تَتَهَادَى فِيهِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقُ ع وَ الْبَيتِ الْعَتِيقِ الَّذِي بِمَکةَ مَا هَذَا إِلَّا لِأَمْرٍ قَدِيمٍ أُفَسِّرُهُ لَک حَتَّى تَفْهَمَهُ قُلْتُ يا سَيدِي إِنْ عُلِمَ هَذَا مِنْ عِنْدِک أَحَبُّ إِلَي مِنْ أَنْ يعِيشَ أَمْوَاتِي وَ تَمُوتَ أَعْدَائِي فَقَالَ يا مُعَلَّى إِنَّ يوْمَ النَّيرُوزِ هُوَ الْيوْمُ الَّذِي أَخَذَ اللَّهُ فِيهِ مَوَاثِيقَ الْعِبَادِ أَنْ يعْبُدُوهُ وَ لَا يشْرِکوا بِهِ شَيئاً وَ أَنْ يؤْمِنُوا بِرُسُلِهِ وَ حُجَجِهِ وَ أَنْ يؤْمِنُوا بِالْأَئِمَّةِ ع وَ هُوَ أَوَّلُ يوْمٍ طَلَعَتْ فِيهِ الشَّمْسُ وَ هَبَّتْ فِيهِ الرِّياحُ وَ خُلِقَتْ فِيهِ زَهْرَةُ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْيوْمُ الَّذِي اسْتَوَتْ فِيهِ سَفِينَةُ نُوحٍ عَلَى الْجُودِي وَ هُوَ الْيَوْمُ الَّذِي أَحْيَا اللَّهُ فِيهِ الْقَوْمَ‏ الَّذِينَ خَرَجُوا مِنْ دِيارِهِمْ وَ هُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقالَ لَهُمُ اللَّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْياهُمْ‏ وَ هُوَ اليَومُ الَّذِي نَزَلَ فِيهِ جَبرئيلُ عَلَي الَّنبِيِّ (ص) وَ هُوَ الْيوْمُ الَّذِي حَمَلَ فِيهِ رَسُولُ اللَّهِ‏ ص أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ص عَلَى مَنْکبِهِ حَتَّى رَمَى أَصْنَامَ قُرَيشٍ مِنْ فَوْقِ الْبَيتِ الْحَرَامِ فَهَشَمَهَا وَ کذَلِک إِبْرَاهِيمُ ع وَ هُوَ الْيوْمُ الَّذِي أَمَرَ النَّبِي ص أَصْحَابَهُ أَنْ يبَايعُوا عَلِياً ع بِإِمْرَةِ الْمُؤْمِنِينَ وَ هُوَ الْيوْمُ الَّذِي وَجَّهَ النَّبِي ص عَلِياً ع إِلَى وَادِي الْجِنِّ يأْخُذُ عَلَيهِمُ الْبَيعَةَ لَهُ وَ هُوَ الْيوْمُ الَّذِي بُويعَ فِيهِ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع فِيهِ الْبَيعَةَ الثَّانِيةَ وَ هُوَ الْيوْمُ الَّذِي ظَفِرَ فِيهِ بِأَهْلِ نَهْرَوَانَ وَ قَتَلَ ذَا الثُّدَيةِ وَ هُوَ الْيوْمُ الَّذِي يظْهَرُ فِيهِ قَائِمُنَا وَ وُلَاةُ الْأَمْرِ وَ هُوَ الْيوْمُ الَّذِي يظْفَرُ فِيهِ قَائِمُنَا ع بِالدَّجَّالِ فَيصْلِبُهُ عَلَى کنَاسَةِ الْکوفَةِ وَ مَا مِنْ يوْمِ نَيرُوزٍ إِلَّا وَ نَحْنُ نَتَوَقَّعُ فِيهِ الْفَرَجَ لِأَنَّهُ مِنْ أَيامِنَا وَ أَيامِ شِيعَتِنَا حَفِظَتْهُ الْعَجَمُ وَ ضَيعْتُمُوهُ أَنْتُمْ وَ قَالَ إِنَّ نَبِياً مِنَ الْأَنْبِياءِ سَأَلَ رَبَّهُ کيفَ يحْيي هَؤُلَاءِ الْقَوْمَ الَّذِينَ خَرَجُوا فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيهِ أَنْ يصُبَّ الْمَاءَ عَلَيهِمْ فِي مَضَاجِعِهِمْ فِي هَذَا الْيوْمِ وَ هُوَ أَوَّلُ يوْمٍ مِنْ سَنَةِ الْفُرْسِ فَعَاشُوا وَ هُمْ ثَلَاثُونَ أَلْفاً فَصَارَ صَبُّ الْمَاءِ فِي النَّيرُوزِ سُنَّةً . فَقُلتُ: يا سَيِّدِي! أَلا تُعَرِّفُنِي جُعِلتُ فِداکَ أَسماءَ الأَيّامَ بِالفارِسِيَّهِ؟ فَقالَ(ع): «يا مُعَلّي! هِيَ أَيّامُُ قَديمَةُُ مِنَ الشُّهُورِ القَديمَةِ، کُلُّ شَهرِِ ثَلاثُونَ يَوماً لا زِيادةَ فِيهِ وَ لانُقصانَ ... »

مُعلّي پسر خُنَيس گويد: در روز نوروز، بر امام صادق(ع) وارد شدم. فرمود: «آيا اين روز را مي شناسي؟». گفتم: قربانت گردم! اين روز را فارسيانْ گرامي مي دارند و به يکديگر هديه مي دهند. فرمود: «سوگند به خانه کعبه که اين، رمزي ديرينه دارد و برايت روشن مي سازم تا آگاه گردي». گفتم: سرورم !آموختن اين امر از شما برايم بهتر از آن است که مردگان زنده شوند و دشمنانم بميرند.

آن گاه فرمود: «اي معلّي! روز نوروز، همان روز است که خداوند از بندگان پيمان گرفت او را بپرستند و به او شرک نورزند، به پيامبران و حجت هايش بگروند و به امامان ايمان آورند. اين همان روز است که خورشيد طلوع کرد، بادها وزيدن گرفت و گل هاي زمين روييدند.

اين همان روزي است که کشتي نوح(ع) بر ساحل جودي آرامش يافت و همان روزي است که خداوند، گروهي چند هزار نفره را که از ترس مرگ از خانه ها بيرون رفته بودند زنده ساخت، پس از آن که آنان را ميرانده بود. اين، روز فرود جبرئيل بر پيامبر اسلام است و روزي است که پيامبر(ص) امام علي(ع) بر دوش گرفت تا بت هاي قريش را در مسجد الحرام شکست و در همين روز، ابراهيم، بت ها را شکست. اين همان روزي است که پيامبر به يارانش دستور داد با علي(ع) بيعت کنند و در همين روز، علي را براي بيعت گرفتن از جنيان فرستاد. در همين روز، دومين بيعت با اميرالمؤمنين انجام شد. در همين روز بر نهروانيان پيروز شد و ذوالثديه (صاحب پستان) را به قتل رساند. در اين روز، قائم ما و صاحبان حکومتْ قيام کنند و در همين روز، قائم ما بر دجّال پيروز گردد و او را در زباله دان کوفه به دار آويزد. در هر روز نوروزي، ما آرزوي فرج داريم؛ چرا که آن از روزهاي ما و شيعيان ماست. فارسيان، آن را گرامي داشتند و شما آن را ضايع کرديد.»

و فرمود: يکي از پيامبران بني اسرائيل از خداوند پرسيد چگونه مردماني را که خارج شدند، زنده مي کند. خداوند بدو وحي کرد که در نوروز، آب بر قبر آنان بپاشد و آن، اولين روز سال فارسيان است و آنها زنده شدند، در حالي که سي هزار نفر بودند. از همين جا پاشيدن آب در نوروز، سنّت شده است.

گفتم: آيا نام هاي روزهاي فارسي را به من تعليم نمي‏دهي؟ فرمود: اي معلّي! اينها روزهايي کهن از ماه هايي کهن است. هر ماه، سي روز است، بدون کم و کاست.

( بِحارُالأَنوار جلد 56 ص 92 - وسائل الشيعه ج8 ص 172 تاص174 - مُستدرَکُ ‏الوسائِل ج : 6 ص : 353 ، بَابُ اسْتِحْبَابِ صَلَاةِ يوْمِ النَّيرُوزِ وَ الْغُسْلِ فِيهِ وَ الصَّوْمِ وَ لُبْسِ أَنْظَفِ الثِّيابِ وَ الطِّيبِ وَ تَعْظِيمِهِ وَ صَبِّ الْمَاءِ فِيهِ  . اِبن فَهد حِلِّي  بخشي از اين روايت فوق را پيش از مرحوم علاّمه مجلسي در کتاب «اَلمُهَذِّبُ البارِع ج‏2، ص‏195-196» ذکر کرده است ]

در روايت ديگري مرحوم مجلسي نقل مي‌کند نوروز روزي است که حضرت آدم(ع) خلق شد و هر کسي در نوروز از خدا حاجتي طلب کند، حاجت او روا خواهد شد.

بنده به عنوان يک شهروند ايراني به نوروز افتخار مي‌کنم، در روز چهارم اسفند 1388 برابر با 23 فوريه 2010 ميلادي در سازمان ملل متحد، قطعنامه اي را گذراندند و گفتند که در 21 مارس برابر با اول فروردين روز جهاني نوروز خواهد بود، اين افتخار ايران است، کسي نگويد که شرک را جهاني مي‌کنند، خير، ما توحيد را جهاني مي‌کنيم، وقتي روايات جلد 56 بحار را بررسي مي‌کنيم مي بينيم که نوروز روز دعوت به توحيد وتفکر در آفرينش است . نوروز ،روز صفا وصلح ومحبت و احسان ونيکي و… است ، بر اين اساس است که در سازمان ملل نوروز ايرانيان، به عنوان روز جهاني نوروز شمرده مي‌شود، ما (از طريق نوروز )چه چيزي را به دنيا ثابت مي‌کنيم؟ ما از طريق نوروز پيام صلح و صميميت، اتحاد و انسان دوستي، حريت و آزادگي، خدا دوستي و حتي اهلبيت(ع) را به دنيا مي رسانيم و معرفي مي کنيم . در حال حاضر گستره نوروز شامل ايران، هندوستان، کشورهاي قفقاز، آسياي ميانه و بخشي از مردم سوريه و عراق به خصوص قسمت هاي تُرک نشين اين کشور ها مي باشد. گستره جغرافيايي نوروز پيام دارد و پيام آن اين است که ما مي‌توانيم جهان را به سوي صلح ببريم . پهنه جغرافيايي نوروز بسيار گسترده است و وقتي نوزوز در سازمان ملل عنوان روز جهاني را به دست مي‌آورد و در کشورهايي مثل چين و هندوستان براي نوروز اهميت قائل هستند مي‌توانيم پيام صلح و نوع دوستي را از طريق اين روز به همه جهانيان برسانيم، سُفَراء ايران در کشورهاي ديگر و مبلّغين ما که به قاره‌ها و کشورهاي ديگر مي‌روند مي‌توانند پيام نوروز را براي همه بيان نمايند، نوروز با طبيعت انسان ها سازگار است چه آنهايي که مسلمان باشند وچه غير مسلمان . همه انسان ها با هر گرايشي نوروز را با زيبايي ها وخوبي هايي که دارد دوست مي دارند. اگر نوروز را با خوبي ها وزيبايي هايي که دارد به دنيا معرفي کنيم مردم عاشق نوروز خواهند شد و چون نوروز با فرهنگ ايران تبيين مي‌شود عاشق ايران نيز خواهند شد و به دنبال آن علامند به فرهنگ اصيل ايران و اسلام و اهل بيت ( عليهم السلام) مي شوند . همين مسأله ثبت نوروز در سازمان ملل، به اين معني است که نوروز همراه با فرهنگ اصيل ايراني و اسلامي ثبت شده است . ايران با قِدمت و فرهنگ اصيلي که دارد هميشه در دنيا مطرح بوده است و بر سرِ درِ سازمان مِلَل شعر معروف شيخ اجلّ سعدي شيرازي را نصب کرده اند که فرمود :

بني آدم اعضاي يکديگرند

که در آفرينش ز يک گوهرند

چو عضوي بدرد آورد روزگار

دگر اعضاء را نماند قرار

اين بيت شعر از سعدي يک دنيا پيام براي صلح و دوستي و محبت در سطح جهاني دارد ....

(حضرت آيت الله سيد اصغر سعادت ميرقديم لاهيجي)